هوشنگ ابتهاج
 
 
 ای عشق همه بهانه از توست

 من خامشم این ترانه از توست

 آن بانگ بلند  صبحگاهی

 وین زمزمه ی شبانه از توست

 من اندوه  خویش را ندانم

 این گریه ی بی بهانه  از توست

 ای آتش جان پاکبازان

 در خرمن من زبانه از توست

افسون شده ی تو  را زبان نیست

 ور هست همه فسانه از توست

 کشتی مرا چه بیم دریا ؟

 توفان  ز تو و کرانه از توست

 گر باده دهی و گرنه ، غم نیست

 مست  از تو ، شرابخانه از توست

 می را چه اثر به پیش چشمت ؟

 کاین مستی شادمانه از توست

پیش تو چه توسنی کند عقل ؟

رام است  که تازیانه از توست

 من می گذرم  خموش و گمنام

 آوازه ی جاودانه از توست

 چون سایه  مرا ز خاک برگیر

 کاینجا سر و آستانه از توست